Σε κανένα ίσως από τα άλλα θεατρικά κείμενα του Σαρτρ δεν αποδίδεται με τόση ενάργεια το θηριοτροφείο των ιδεών με λόγο καθημερινό κατορθώνοντας να του προσδώσει φιλοσοφική χροιά.

«Κόλαση είναι οι άλλοι» λέει σε μια του φράση ο Γκαρσέν έχοντας συνειδητοποιήσει το τι συμβαίνει μεταξύ των ηρώων σε αυτή την αδιέξοδη φυλακή.

Ο ίδιος ο Σαρτρ σε συνέντευξή του σε αμερικανικό περιοδικό, μετά την μη αποδοχή του βραβείου Νόμπελ και στην ερώτηση: «Θα μπορούσατε να εξηγήσετε τι εννοούσατε στο έργο σας Κεκλεισμένων των Θυρών με τη φράση ‘‘Η κόλαση είναι οι άλλοι’’», απαντά:

«Οι άλλοι άνθρωποι αποτελούν την κόλαση με την έννοια ότι από τη στιγμή που γεννιέστε βρίσκεστε σε μια κατάσταση στην οποία είστε αναγκασμένος να υποταχθείτε. Γεννιέστε σαν γιος ενός πλούσιου, ή ενός Αλγερινού, ή ενός γιατρού, ή ενός Αμερικανού. Και τον μέλλον σας είναι αυστηρά προσχεδιασμένο, ένα μέλλον που το δημιούργησαν άλλοι για ’σας. Δεν το δημιούργησαν άμεσα, αλλά αποτελούν ένα μέρος μιας κοινωνικής τάξεως που κάνουν αυτό που είστε. Όλα αυτά σωριάστηκαν πάνω σας από άλλους ανθρώπους. Κι η σωστή περιγραφή της υπάρξεως αυτής είναι κόλαση».

Με το κείμενο Κεκλεισμένων των Θυρών ο Σαρτρ εισάγει ένα εξαιρετικό υλικό προβληματισμού που στοχεύει βαθιά στο υπαρξιακό ερώτημα αλλά και σε μια κοινωνικοπολιτική διαδικασία αφύπνισης και ευθύνης της ατομικότητας, με όλον τον κρυφό της βυθό, σε μια λίγο πολύ εκτροχιασμένη κοινωνία καθώς λυγίζουν όλα στο φως, στο λευκό του μαντήλι, και το όνειρο λασπώνει.